Langzaam wordt de stof van mijn jas steeds dunner en voel ik de striemen van mijn rugtas meer.
Het gewicht, niet alleen boeken, sleutels,
maar ook pluis..
(Het pluis) een mengsel van nat geregende treinkaartjes, snoep-papiertjes, verloren richtingsaanwijzingen geschreven door een goedbedoelende, maar onleesbare hand.
Kiezels en takjes van toen de tas een keer open viel en je in de haast alles bij een graaide.
De detruit van een reizend leven.
Maar ook van dat wat niet meer is.
Er zitten vreemde vormen in de tas gestanst door het vele sjouwen en proppen.
‘s Nachts verbeeld ik me dat er echo’s dwalen tussen de vouwen, op zoek naar gestalt en een luisterend oor.
Ik heb de tas omgekeerd, maar je niet gevonden.
